I: Grupa mieszkańców miejscowości C. zaskarżyła w administracyjnym toku instancji decyzję o udzieleniu koncesji na odkrywkową eksploatację kopalin przy użyciu materiałów wybuchowych na obszarze przylegającym do ich siedlisk. Organ odwoławczy umorzył postępowanie odwoławcze bez rozpoznawania odwołania a sąd administracyjny oddalił skargę na tę decyzję.

II: Grupa mieszkańców miejscowości M. zaskarżyła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w części dot. ustaleń pozwalających na utworzenie wielkiego składowiska używanych samochodów w kompleksie zabudowy mieszkaniowej. Sąd administracyjny oddalił skargę i ten sam los spotkał  skargę kasacyjną wniesioną do  Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W obu przypadkach zaskarżone akty okazywały się niezgodne z ustaleniami obowiązującego lokalnie studium kierunków i uwarunkowań zagospodarowania przestrzennego, co w szczególnych okolicznościach tych spraw obiektywnie czyniło je nieważnymi z mocy ustawy. Za każdym razem przyczyną oddalenia skargi był  stwierdzony przez sąd brak interesu prawnego mogącego dawać skarżącym legitymację do udziału w postępowaniu administracyjnym oraz sądowo-administracyjnym.

Jak wiadomo, istnienie interesu prawnego po stronie danego podmiotu  należy do konstytutywnych warunków, od których zależy, czy   może on być dopuszczony do udziału w postępowaniu  w charakterze strony.  Z terminem ”interes prawny” spotykamy się zatem zarówno w kodeksowej definicji strony (por. art. 27 k.p.a., art. 133 § 1 ordynacji podatkowej) jak i w przepisach regulujących kwestię legitymacji czynnej w postępowaniu sądowo-administracyjnym (por. art. 50 § 1   prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi czy też  exempli gratia art. 101 ust. 1  ustawy o samorządzie gminnym).